به گزارش قم پرس ؛ در حالی که یکی از اصلی‌ترین رسالت‌های روابط عمومی دستگاه‌های اجرایی، اطلاع‌رسانی شفاف، دقیق و مستمر از عملکرد سازمانی به افکار عمومی و رسانه‌هاست، متأسفانه در استان قم شاهد پدیده‌ای نگران‌کننده هستیم که برخی روابط عمومی‌ها نه‌تنها وظیفه حرفه‌ای خود را انجام نمی‌دهند، بلکه به یکی از موانع جریان آزاد اطلاع‌رسانی در کشور بدل شده‌اند.
در بررسی میدانی قم‌پرس مشخص شده است که برخی روابط عمومی‌های دستگاه‌های مهم استان، طی ماه‌ها نه حتی یک خبر از اقدامات دستگاه خود به رسانه‌ها ارسال کرده‌اند، نه نشستی برای مدیرکل برگزار شده، و نه حتی تماسی با رسانه ها گرفته‌اند. این در حالی است که همان مدیرکل، در جلسات رسمی یا سفرهای استانی، مدام از کم‌کاری رسانه‌ها گلایه می‌کند؛ اما روابط عمومی‌اش حتی ابتدایی‌ترین همکاری رسانه‌ای را هم دریغ می‌ورزد.
آنچه این وضعیت را دردناک‌تر می‌کند، این است که چنین روابط عمومی‌هایی اغلب به جای تعامل با رسانه‌های واقعی، دلسوز و حرفه‌ای، ترجیح می‌دهند با افراد بی‌هویت رسانه‌ای، بازاریاب‌های منفعت‌طلب یا چهره‌های غیررسمی تعامل داشته باشند؛ افرادی که نه دغدغه شفاف‌سازی دارند و نه استانداردهای رسانه‌ای را می‌شناسند.
از همه تأسف‌بارتر آن‌که نه مدیر بالادستی این افراد را بازخواست می‌کند و نه شورای اطلاع‌رسانی استان نسبت به این خاموشی رسانه‌ای هیچ حساسیتی نشان می‌دهد. گویی ساختار اطلاع‌رسانی استان، به شکلی نانوشته این سکوت و فشل‌بودن روابط عمومی‌ها را پذیرفته است و نهادهای نظارتی هم ترجیح می‌دهند چشم خود را بر این وضعیت ببندند.
قم‌پرس هشدار می‌دهد که ادامه این روند، موجب تخریب اعتماد عمومی به رسانه‌ها، بی‌اثر شدن ظرفیت‌های اطلاع‌رسانی دستگاه‌ها و مهم‌تر از همه، پنهان شدن خدمات و نقاط قوت نظام اداری در لایه‌ای از بی‌خبری و خاموشی خواهد شد. روابط عمومی‌هایی که خود را از رسانه‌ها دور کرده‌اند، عملاً در حال ضربه زدن به همان مدیرانی هستند که قرار بود خدماتشان در رسانه‌ها دیده شود.
از استاندار ، معاونت سیاسی، و اعضای شورای اطلاع‌رسانی استان انتظار می‌رود که این سکوت و انفعال خطرناک را پایان دهند و از تمامی روابط عمومی‌ها بخواهند گزارش عملکرد رسانه‌ای خود، فهرست اخبار ارسال‌شده، لیست نشست‌های برگزارشده و تعاملات‌شان با رسانه‌های رسمی استان را به‌صورت شفاف منتشر کنند. این نخستین گام برای بازگشت روابط عمومی به جایگاه واقعی خود است: پُل ارتباطی مردم، رسانه و دولت؛ نه مهر سکوت بر دهان حقیقت.
دیدگاه